ROZDZIAŁ IX

Przez ostatnie kilka minut, które ciągnęły się w nieskończoność, wpatrywałam się uparcie w drzwi. Do wyjazdu do doktor Tsunade zostało niewiele czasu i tylko czekałam, aż któryś z domowników pojawi się w moim pokoju i oświadczy mi, że pora się zbierać.

Jednocześnie miałam ogromną nadzieję, że niebawem za plecami usłyszę charakterystyczne już uderzenie w szybę. Im więcej czasu mijało od naszej ostatniej konwersacji, tym bardziej się niecierpliwiłam w oczekiwaniu na kolejną. I kiedy już niemal całkowicie straciłam nadzieję, wreszcie to usłyszałam. Głuchy odgłos zderzenia kawałka gumki do gumowania z szybą. Jedynie cudem powstrzymałam się od podskoczenia z radości na łóżku. Nawet nie wiedziałam, czemu aż tak bardzo się tym ekscytowałam. Dlaczego każdy widok Sasuke, każde uderzenie w szybę, każda nowa wiadomość od niego, sprawiały, że aż tak bardzo się cieszyłam.

Powstrzymując emocje, odczekałam jeszcze moment, po czym niby od niechcenia odwróciłam się w stronę okna. Widząc jego rozpromienioną twarz, moje usta wygięły się w delikatnym uśmiechu. Powoli podeszłam do biurka, z którego zabrałam kolejny blok rysunkowy i mazak. Już po chwili siedziałam na parapecie i czytałam wiadomość od niego.

-'Hej:) Jak się masz? Odespałaś poranną pobudkę?'

-'Nie było nawet takiej opcji! Jak już wstanę, to nie zasnę;( A jak u Ciebie? Jak było w szkole?' - nie chciałam poruszać żadnych poważnych tematów. Po to z nim pisałam, żeby odreagować stresy dnia. Poza tym, jedynym ważnym tematem, mógł być mój brak głosu, a nadal nie byłam pewna, czy powinnam mu o tym powiedzieć?

-'Ani nie mów! Takie nudy, że hej! Wolę pisać z Tobą. Jesteś ciekawsza:)' - na tą uwagę moja twarz zapłonęła żywym ogniem. Nie byłam pewna dlaczego, ale ta informacja nie tylko wprawiła mnie w zakłopotanie, ale i bardzo mnie uszczęśliwiła. Takie rzeczy zawsze było miło słyszeć.

-'Och, Sasuke! Jakiż to przyjemny komplement! Ty też jesteś bardzo ciekawy! ;D' - miałam ochotę się zaśmiać. Znowu. Niestety jedyne, na co mogłam sobie pozwolić, to figlarne zmrużenie oczu i uśmiech od ucha do ucha.

-'Haha! Cieszy mnie to :)' - obserwowałam go, gdy włożył ołówek do ust, jakby nad czymś głęboko myślał. Po chwili odsunął zapisaną kartkę od szyby i nim zdążyłam cokolwiek odpisać, pojawiła się kolejna wiadomość - 'Mogę Cię o coś zapytać?' - to mnie przeraziło. Miał tak strasznie poważną minę, że bałam się tego pytania. A jednak skinęłam głową. I pewnie przekonałabym się, o co takiego ważnego chciał mnie zapytać Sasuke, gdyby akurat w tym momencie do mojego pokoju nie wparował, jak burza mój brat. Sasuke też go zauważył i zaprzestał pisania. Widząc, jak na mnie patrzy, wzruszyłam ramionami, pomachałam mu na pożegnanie i wraz z Kentą opuściłam mój pokój.

Moi rodzice czekali już na mnie u doktor Tsunade. Kenta przywiózł mnie na spotkanie kilkanaście minut spóźnioną. Wszystko zawdzięczałam jego brakowi orientacji w terenie oraz korkom, które o tej porze dnia były wręcz kolosalne. Żeby przedostać się z punktu A do punktu B, trzeba było wziąć pod uwagę solidne opóźnienia i wyjechać kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt minut wcześniej. I tak też zrobiliśmy, jednak w życiu bym nie pomyślała, że Kenta, mój wzór do naśladowania we wszystkich życiowych kwestiach, po prostu da ciała i zabłądzi.

Do kliniki wpadłam, jak burza i zapewne, gdyby nie przemiła recepcjonistka, która od razu mnie rozpoznała oraz wyczuła, że pewnie nie wiem gdzie mam iść, uprzejmie, o nic nie pytając, wskazała mi drogę, z pewnością i ja bym zabłądziła. A kolejne opóźnienia nie wchodziły w grę.

Dotarłszy do wskazanych drzwi, grzecznie zapukałam i po usłyszeniu zezwolenia, weszłam. Za ogromnym biurkiem, na skórzanym fotelu siedziała blondynka i pokazywała moim rodzicom zapewne wyniki moich badań. Widząc mnie, uśmiechnęła się delikatnie i wskazała mi dłonią krzesło obok mojej mamy. Posłusznie usiadłam i czekałam, aż ktoś w końcu się odezwie.

-Masz szczęście, Sakura. Musiałabyś czekać na zabieg dwa miesiące, gdyby jedno miejsce się nie zwolniło w ostatnim czasie. Pewna kobieta, jakimś cudem wróciła do zdrowia i mam wolny termin na dwudziestego maja. Wiem, że to szybko, bo już za dwa tygodnie, ale tak będzie lepiej - wyjaśniła, jednak ja za bardzo nadal nie byłam przekonana do tak szybkiego terminu. Musiałam przyznać, że trochę mnie to przerażało. Cała ta wizja lekarzy, którzy będą grzebać w moim gardle, napawała mnie niesamowitym niepokojem.

-Pani doktor ma racje, Sakura - moja mama wcale nie musiała mi tego mówić. Sama doskonale to wiedziałam - Do tego za trochę ponad miesiąc kończy się szkoła, a chyba nie chcesz iść na bal, jako niemowa, a do tego spędzić wakacji na rehabilitacjach? - bal to był pikuś. I tak nie zamierzałam iść, ze względu na to, że nikogo poza Sasuke nie znałam. Ale kwestia wielu wizyt w klinice w ciągu wakacji, podczas których chciałam cieszyć się wolnym czasem, od razu mnie przekonała.

-To jak będzie, Sakura? Może być za dwa tygodnie? - machinalnie skinęłam głową, zgadzając się na wyznaczony termin. Chociaż to miałam już za sobą.

Tsunade jeszcze pokrótce wszystko nam wyjaśniła, po czym pożegnaliśmy się i każdy ruszył w swoją stronę. Rodzice musieli jechać do pracy, a na mnie w poczekalni czekał Kenta. Obiecał mi, że jako dobry braciszek odwiezie mnie na umówione spotkanie. Tak też wiec, najpierw podrzucił mnie pod restaurację, w której miałam zobaczyć się z Hinatą, a potem sam popędził na boisko, gdzie miał rozegrać ze swoimi kolegami kolejny, jakże fascynujący mecz.

Hinaty jeszcze nie było, gdy zajęłam miejsce przy okrągłym stoliku, usytuowanym przy dużym oknie, wychodzącym na ulicę. Wolałam jakieś bardziej ustronne miejsce, ale nie miałam zbyt dużego wyboru. Restauracja niemal pękała w szwach od zakochanych par. Nie bardzo orientowałam się jeszcze w okolicy, jednak Hinata zarzekła się, że w tym miejscu podają najlepszą szarlotkę z lodami. Miałam nadzieję, że nie robiła mnie w konia, bo miałam niesamowitą ochotę na ten przysmak. Na szczęście nie musiałam długo czekać na przyjaciółkę. Pojawiła się w ciągu niecałych dziesięciu minut od mojego przyjścia i od razu złożyła zamówienie na dwie ciepłe szarlotki z lodami oraz dwie duże Latte.

-'I jak tam? Powiedziałaś mu w końcu prawdę, czy nadal się ukrywasz?' - już sam mój wzrok dał jej do zrozumienia, że nadal nie pisnęłam Sasuke ani słówka o moim problemie z głosem – 'Kiedyś na pewno wpadniecie na siebie. Wolisz, żeby dowiedział się o tym przez przypadek?'

-'Przecież Sasuke to nikt ważny. Nie muszę go o tym informować. Ważne, że Itachi wie. Tyle mi wystarczy' - tak niby powinno być, a jednak w mojej podświadomości od razu uruchomiła się czerwona lampka z wyraźnym, pogrubionym napisem "chyba", dodatkowo podkreślonym jeszcze przez dodanie dużej ilości wykrzykników. Hinata najwidoczniej miała ten sam pogląd, co moje drugie ja, bo spojrzała na mnie, jak na kompletną idiotkę.

-'Jasne... A ta szarlotka nie jest pyszna, jak cholera! Nie mówię, że on Ci się podoba, ale sądzę, że uważasz go chociaż za przyjaciela. I nie zaprzeczaj. Widzę, jakie masz iskierki w oczach, gdy piszesz jego imię. To nie jest zwykły brat faceta, który ponoć Cię kręci. To ktoś Tobie bliski. Ja to wiem i Ty też to wiesz!' - chyba mnie przejrzała. Na wylot. I kurczę! Szło jej to już tak samo dobrze, jak Ino. Byłam jakąś otwartą księgą, czy jak, że wszyscy potrafili odgadnąć moje uczucia, tylko na mnie patrząc? Wyjątkowo mi się to nie podobało!

-'Dobra. Powiem mu, ale jeszcze nie teraz... Po zabiegu mu to oznajmię. Zadowolona?' - uśmiechnęła się do mnie i skinęła głową. Chciałam zacząć jakiś przyjemniejszy temat, gdy zauważyłam, jak Hinata wpatruje się w jeden punkt za szybą, a jej uśmiech stopniowo się poszerzał.

-Możesz jednak powiedzieć mu to szybciej. Właśnie idzie… - szybko napisałam na kartce, aby nic mu nie mówiła i czym prędzej uciekłam do toalety. Nie było żadnej opcji, żeby dowiedział się szybciej. Nie chciałam, żeby wyszło na jaw, że go na początku okłamałam. Bo przecież sama mu już raz napisałam, że nic mi nie jest. A teraz żałowałam, że po prostu się wtedy nie przyznałam.

***

Szedł prosto w moją stronę. Już od wejścia mnie zauważył i machał do mnie. A Sakura uciekła tak szybko. W ogóle jej nie rozumiałam! Zachowywała się bardzo nierozsądnie. Chyba nie sądziła, że to się nie wyda! Sasuke nie był głupi. Jeśli już tego nie odkrył, to z pewnością niebawem dowie się, że Sakura nie może mówić. To była tylko kwestia czasu.

-Hej Hinatko! Mogę? - zapytał, a gdy skinęłam głową, usiadł na miejscu, gdzie przed chwilą siedziała Sakura - Czekasz na kogoś?

-Cześć, Sasuke. Czekałam na koleżankę, ale w ostatniej chwili zrezygnowała. A ty? Co tutaj robisz? Umówiłeś się z kimś? Może Karin? A może masz wreszcie nową dziewczynę? - nienawidziłam tej rudej baby. Była głupia, jak but z lewej nogi i zachowywała się skandalicznie! Nie miałam pojęcia, co takiego Sasuke w niej widział.

-I zostałaś sama z dwoma pysznymi porcjami deseru? Mogę pomoc Ci dojeść tą jedną? Bo lody się rozpuszczą i będzie po wszystkim. Czy wolisz zjeść obie sama? Bo jeśli tak, to...

-Jedz śmiało. Przynajmniej nie przytyję, aż tak bardzo - zaśmiałam się. Wprawdzie szarlotka była Sakury, ale tak to przynajmniej będzie mieć nauczkę. Było siedzieć na tyłku, a nie uciekać.

-Dzięki, Hinatka! - uśmiechnął się do mnie szeroko i wbił widelczyk w ciasto, którego kawałek po chwili wylądował w jego ustach - Pychota! A pamiętasz, jak zawsze chodziliśmy na lody? Ty, ja i Naruto? To były czasy! Musimy znowu kiedyś się wybrać! Tylko weźmiemy ze sobą jeszcze Sakurę! To moja sąsiadka... - mruknął z pełnymi ustami. Zerknęłam w bok i za murkiem zauważyłam schowaną uciekinierkę. Pokręciła głową z uśmiechem dezaprobaty. Chyba nie podobało jej się to, że pozwoliłam Sasuke zjeść jej deser. Ale sama się o to prosiła!

-Nie powiedziałeś mi jeszcze, co tutaj robisz. Chyba, że to jakiś wielki sekret - zerknął na mnie znad talerzyka i uśmiechnął się.

-Umówiłem się z Naruto, bo mieliśmy iść z chłopakami na boisko, ale ten matoł zapomniał i się spóźnia. Jak zaczną bez nas to mu kopnę. I nawet ty go nie uratujesz, Hinatka! - na chwilę przerwał i zamyślił się - A Karin to już chyba przeszłość. Irytuje mnie, a poza tym jest ktoś inny. Szkoda tylko, że znowu woli Itachiego - zacisnął dłoń na widelcu i głośno westchnął.

-Czyżby twoja sąsiadka? - na wspomnienie Sakury oczy mu się zaświeciły. Już wiedziałam, że coś się święci. Zaśmiałam się.

-Aż tak to widać? - zapytał z rezygnacją - Ale jak już mówiłem Itachi się jej podoba i nie mam chyba za bardzo na co liczyć z jej strony.

-Na pewno nie jest głupia i ostatecznie wybierze miłego, uczciwego i przystojnego faceta, któremu nie zależy tylko na seksie! Wierzę w ciebie! - nie wiem czemu mnie tak poniosło? Chyba liczyłam, że Sakura przejrzy na oczy. Znałam brata Sasuke i wiedziałam, że niezłe z niego ziółko.

-Takie słowa z twoich ust, Hinatka? Kto by się spodziewał! - zaśmiał się.

-Nie zawsze byłam grzeczną i spokojną dziewczynką. Dobrze o tym wiesz - mruknęłam lekko zawstydzona. Uśmiechnął się do mnie, a następnie upił połowę kawy Sakury.

-Ależ ja doskonale o tym wiem - po tych słowach zaczęliśmy wspominać dawne czasy, kiedy jeszcze spędzaliśmy każda wolną chwilę razem. I już tak fajnie nam się razem rozmawiali, gdy za szybą pojawił się Naruto. Zastukał kilka razy w okno, aby zwrócić na siebie naszą uwagę. Jego szeroki uśmiech, piękne błękitne oczy i ta blond wiecznie roztrzepana czupryna, zwalały z nóg.

-Dalej ci się podoba, prawda? - byłam pewna, że moją twarz pokrył dorodny rumieniec - Czemu do niego nie wystartujesz? - jemu wydawało się to takie proste. Był sympatyczny i popularny. Mógl mieć każdą dziewczynę. Ja nie byłam taka. Starałam się być miłą dla każdego, ale z popularnością i przede wszystkim z odwagą różnie to u mnie było.

-Łatwo ci mówić! - mruknęłam, dotykając dłońmi gorących policzków. Naruto znów zapukał w szybę, poganiając Sasuke.

-Hinatko, muszę już iść. Pozdrów Sakurę i podziękuj jej za szarlotkę. Do zobaczenia - wskazał na zapisaną jej pismem na kartkę, która cały czas leżała na stoliku, a potem zaśmiał się i wyszedł. Wiedział o wszystkim! A mimo to nic nie powiedział i o nic nie pytał. Taki facet to był skarb. Sakura zamiast na Itachiego, to na Sasuke powinna zwrócić swoją uwagę. Pasowali do siebie idealnie. Itachi na nią nie zasługiwał. Był typowym kobieciarzem i bardzo łatwo mógł ją zranić.

Pogrążona w myślach nawet nie zauważyłam, kiedy Sakura wróciła. Spojrzała na pusty talerzyk i na w połowie wypitą kawę. Zmrużyła oczy.

-Masz czego żałować! - zaśmiałam się z jej krzywej miny. Nic nie wspominałam, że Sasuke ją przejrzał.

-'No... Szarlotki to na pewno... ' - napisała, a potem się uśmiechnęła.