ROZDZIAŁ VII

            Jak ona mogła mi to zrobić? I to w tak perfidny sposób? Uciekli, jak taka cholerna zakochana para. Zrozumiałbym, gdyby zwiała z Deidarą, czy z Sasorim, ale z Uchihą?! To było karygodne! Łasica był typem faceta, który nie dość, że lubił być otoczony kobietami, to do tego mógł mieć każdą na jedno skinienie palca. A wszystko zawdzięczał swojemu wyglądowi oraz pieniądzom, których nigdy mu nie brakowało. Oczywiście, nie żebym ja nie był pod którymś z tych względów, gorszy od niego, ale przecież ja nie podrywałem i przede wszystkim, nie porywałem jego brata! A Itachi zabrał Sakurkę prosto spod mojego nosa. Uciekł z nią, jak jakiś tandetny rycerz w lśniącej zbroi na czarnym rumaku, a raczej w czarnym Mustangu. A ona tak po prostu dała mu się uprowadzić. Była głupia i nierozsądna! A teraz ja musiałem się o nią martwić. Od dziecka były z nią same problemy. A wszystko za sprawą jej oślego uporu. Byłem pewny, że jeśli pójdzie tak dalej, to przy niej szybko osiwieję lub stracę moje cudowne włosy. Do tego nie mogłem dopuścić! Musiałem znaleźć ją jak najprędzej!

***

            Mina Kenty była bezcenna, gdy w tak zjawiskowy sposób ta dwójka uciekała w stronę samochodu Itachiego. Śmiali mu się prosto w twarz, która ze złości była czerwona, jak dojrzały pomidor. Gdyby on tylko widział siebie wtedy w lustrze, padłby na pewno na zawał. Za sprawą naszego cudownego aniołka, było tak wesoło. Ona była, jak promyk słońca. Nie, żeby zawsze było ponuro, czy nudno w naszej grupie, ale gdy tylko ona pojawiła się na boisku, ściągnęła na siebie uwagę wszystkich zebranych, a ucieczką narobiła takiego zamieszania, że Hidan prawie padł na ziemie, zwijając się ze śmiechu. No i dzięki niej, co najważniejsze, mogliśmy poznać kolejne wcielenie naszego Kenty. Nigdy bym, po kilku latach studiów, wspólnego mieszkania, nie pomyślał, że z niego taki troskliwy brat. Zawsze dużo mówił o swojej młodszej siostrze, ale no znowu bez przesady. Przecież ona była prawie dorosła. Nie potrzebowała go dwadzieścia cztery na dobę. Mogła umawiać się, z kim chciała i kiedy chciała...

            -Długo jeszcze się będziesz szczerzyć, przeklęta blondyno? - a ten znowu zaczynał z tą swoją blondyną. To, że miałem taki kolor włosów i, że w związku dominował Sasori, nie uprawniało go do mówienia do mnie w formie żeńskiej.

            -Sasori - podszedłem do mojego partnera, wymawiając przeciągle jego imię. Myślałem, że się za mną wstawi, a dostałem TAKIEGO wała. Męska solidarność najwidoczniej w ogóle mnie nie dotyczyła. Udowodnili mi to już nie raz, a ja głupi nadal jakoś nie mogłem sie do tego przyzwyczaić.

***

            To była moja szansa. Siedziałam obok niego. Załamanego i wyraźnie zdenerwowanego. No cóż. Nie często chyba zdarzało się, że mieszkaniec danego miasta, nie potrafił się w nim odnaleźć? Tym bardziej, że jak wspominał mi kiedyś Kenta, wszyscy jego znajomi ze studiów pochodzili z Tokio. A to wskazywało tylko na to, że stolica była rodzinnym miastem, także Itachiego. I tutaj zaczynały się moje podejrzenia. W mojej głowie włączył się tryb niepoprawnej romantyczki i zaczęłam wymyślać milion najróżniejszych scenariuszy przebiegu tej wyprawy i niby niefortunnego zgubienia się. Bo co, jeśli Itachi zgubił nas celowo? Co, jeżeli zwrócił na mnie uwagę, tak samo, jak ja na niego i zapragnął zabrać mnie w jakieś ustronne miejsce, żeby mnie poznać, pogadać, popisać lub pół na pół? Jeśli rzeczywiście zgubił nas celowo, albo po prostu skłamał, że się zgubiliśmy, a tak naprawdę doskonale wiedział, gdzie jesteśmy? To było takie romantyczne. I trochę przerażające, bo jakby nie patrzeć byłam w obcym miejscu z nieznanym facetem. Ale ten facet był kumplem mojego brata, więc chyba nie miałam się czego bać.

***

            Karin ostatnimi czasy niesamowicie działała mi na nerwy. W szkole nie raz widziałem, jak prowadziła jakiegoś faceta, a to do składziku na miotły, a to do toalety, a nawet do jednej z klas. Widocznie bardzo lubiła czuć adrenalinę podczas seksu, bo przecież oddawała się komu popadnie w miejscach, do których w każdej chwili ktoś mógł wejść. Normalnie miałbym to gdzieś, gdyby nie jeden drobny, a jednak bardzo istotny szczegół. Po godzinie lub dwóch przychodziła do mnie i próbowała się do mnie dobrać. Jakby było jej mało zabawy i wrażeń erotycznych. A mimo to, ja jak ten głupi dzieciak nie potrafiłem jej odepchnąć. Zamiast tego za każdym razem, gdy mnie całowała, powstrzymywałem odruch wymiotny. Byłem, jak niewolnik. A ona była panią mojego życia. Tak bardzo chciałem się jej przeciwstawić, ale nie potrafiłem, bo za żadne skarby świata nie chciałem jej skrzywdzić.

            Znalem ją już od tylu lat. Była dla mnie bardzo ważną osobą. Gdy Itachi studiował i nie miał dla mnie czasu, to właśnie ona pomagała mi zwalczyć samotność. Rodziców wiecznie nie było, Itachi mieszkał z kolegami w drugiej części miasta i w efekcie zawsze siedziałem sam. Wtedy wystarczyło, że zadzwoniłem, a ona natychmiast do mnie przychodziła. Już wtedy byliśmy uważani za parę i ona już wtedy sypiała, z kim popadnie. Tylko, że ja byłem ślepy na jej zdrady, głuchy na gorszące opinie na jej temat. Kiedyś ona była inna. Bardziej ludzka i zdecydowanie bardziej sympatyczna. Potrafiliśmy, oglądając film, czy leżąc na łóżku, przegadać wiele godzin. A teraz nie potrafiłem znieść jej nawet przez minutę. Mogłem śmiało, bez skrupułów powiedzieć, że Karin w ciągu tych dwóch, trzech lat stała się zimną suką. A mimo to wciąż liczyłem, że gdzieś tam, pod tą wulgarną i plastikową powłoką kryje się dawna dziewczyna, za którą dałbym sobie rękę odciąć. Szkoda tylko, że nie potrafiłem i chyba już nawet nie chciałem, wyciągnąć jej z tego dna.

***

            -Sakura! Ocknij się, do diabła! - doszedł mnie przytłumiony głos, najprawdopodobniej mojego nowego nauczyciela. Było mi jednak zbyt przyjemnie, żeby zawracać sobie nim głowę - Hinata! Powiedz jej coś, zanim ja jej coś zrobię. Będę rzucać w ciebie kredą! Zobaczysz!

            -Saku. Jesteś z nami? - pokiwałam głową, dając natarczywym osobom znać, że jestem tutaj i mam sie dobrze, a nawet lepiej.

            -Od godziny już tu siedzimy, a ona w ogóle nie reaguje, tylko wlepia te maślane oczy w tablice i rysuje motyle, kwiatki i serca... Zakochała się, czy co? - oj tak... Byłam zakochana. I to nie chyba, a na pewno. Wpadłam, jak śliwka w kompot. Cały czas miałam przed oczami obraz z wczorajszego wieczora, kiedy to siedziałam sam na sam z Itachim w jego samochodzie i poznawałam go. Był nie dość, ze niesamowicie przystojnym, to do tego także zabawnym i inteligentnym facetem. Był moim ideałem w każdym calu. Nie mogłam mu nic zarzucić. Siedzieliśmy w samochodzie przez ponad trzy godziny i rozmawialiśmy. A raczej on mówił, a ja pisałam na kartce.

            W przypływie ogromnego entuzjazmu, odwróciłam się z impetem w stronę Hinaty i uśmiechnęłam się szeroko. Następnie na porysowanej kartce, która leżała na ławce nakreśliłam szybko króciutką wiadomość.

            -'Powiedział mi, że jestem śliczna!' - pokazałam to przyjaciółce. Byłam podekscytowana, jak jeszcze nigdy w swoim życiu. Tamtego wieczora, usłyszałam od niego wiele komplementów. Podziwiał mnie za to, że uwielbiałam piłkę nożna i umówiliśmy się, że kiedyś zagramy razem. Uwielbiał mój szeroki uśmiech. I współczuł mi braku mowy. Ale to, że byłam niema, nie przeszkadzało nam w dogadaniu się.

            -Hinata? Mam wyjść? - nie dałam dojść Hyudze do słowa, tylko sama pokiwałam zamaszyście głową na "tak". Już na początku zajęć byłam skłonna wyrzucić go za drzwi, aby móc tylko zdać dokładną relację mojej nowej przyjaciółce. Zrezygnowany Kakashi opuścił więc w mgnieniu oka salę, a my zostałyśmy same.

            -To opowiadaj, co to się stało - zaczęła dosyć nieśmiało Hinata. A ja zaczęłam pisać jej szczegółowe sprawozdanie z tego, co miało miejsce poprzedniego wieczora. Opisałam jej powód, dla którego w ogóle opuściłam dom; zabłądzenie i przypadkowe trafienie na Kentę i jego kolegów. Każdego faceta po kolei jej wyrysowałam i to dosłownie. A później przeszłam do właściwej historii związanej ze mną i z Itachim.

            -'Itachi puścił radio na mojej ulubionej stacji i zaproponował, żebyśmy skorzystali z tej sytuacji i zagrali w coś na wzór gry. Ja zadawałam pytanie, on odpowiadał, a potem on zadawał pytanie i ja odpowiadałam. Dowiedziałam się o nim tyyyylu rzeczy, że chyba wiem już o nim wszystko. Hinata! On jest idealny! :D' - miałam ochotę piszczeć i skakać z radości, jak małe dziecko. Jeszcze nigdy w moim prawie osiemnastoletnim życiu nie trafiłam na chłopaka takiego, jak Itachi.

            -I chciałabyś z nim być? - Hinata wiedziała, co w trawie piszczy i jako odpowiedź wystarczyło jej jedno moje skinienie.

*

            Kakashi odwołał zajęcia. Stwierdził, że skoro jeszcze nie zdobyłam książki i moją głowę zajmuje coś innego niż nauka, to on woli jeden dzień sobie odpuścić i zrobić sobie oraz mnie wolne. W ogóle mi to nie przeszkadzało. Po rozmowie z Hinatą, chciałam zadzwonić do Itachiego, aby zawiózł mnie do doktor Tsunade. Szybko jednak zrezygnowałam z tego pomysłu. Jeszcze byśmy ponownie zabłądzili i przepadłaby mi kolejna wizyta, a do tego nie mogłam dopuścić. Padło więc na Kentę, z którym po raz kolejny pokłóciłam się w drodze do lekarza. Mój niesamowicie nadopiekuńczy brat kazał trzymać mi się z daleka od Itachiego. A przecież doskonale wiedziałam, że to nie wchodziło w ogóle w rachubę. Kenta też musiał mieć tego świadomość i zamierzałam go przekonań do swoich racji. Bezskutecznie. Uparł się, jak osioł i nie dopuszczał do siebie moich słów.

            Na szczęście tym razem doktor Tsunade nie odwołała spotkania, ani nie kazała na siebie długo czekać. Ledwo weszłam do poczekalni, od razu się zjawiła, jakby oczekując mojego przybycia. Kenta został w samochodzie. Nie miałam ochoty go widzieć. Zaprosiła mnie do gabinetu i przepraszając, za ostatnią odwołaną wizytę, przeszła do rzeczy. Wszystkie potrzebne wyniki badań, rodzice dostarczyli jej, jeszcze zanim przyjechaliśmy do miasta.

            -Witaj, Sakuro - kobieta uśmiechnęła się do mnie i wskazała mi fotel, na przeciwko swojego biurka, za którym sama wkrótce zasiadła - Przejrzałam już wszystkie dokumenty, jakie od was dostałam i w zasadzie jedyne, co wiem to to, że cierpisz na afonię, czyli całkowitą utratę głosu. W wyniku wypadku doznałaś obrażeń, które poskutkowały taką, a nie inną przypadłością. Problem może mieć podłoże albo anatomiczne, albo psychiczne. Chciałabym przeprowadzić kilka dokładniejszych badań, aby odkryć, gdzie leży przyczyna twojego stanu zdrowia - słuchałam jej uważnie i tylko przytakiwałam. Już ona miała doskonałą świadomość tego, że nic jej nie powiem - Mogłabym zacząć od skomplikowanych badań układu nerwowego, ale w zasadzie póki, co wolałabym się skupić na obiektach bezpośrednio dotyczących głosu, czyli między innymi na krtani.

            -'Czy możemy zacząć badania już dziś?' - pokazałam jej na migi. Byłam przekonana, że skoro zajmuje się takimi schorzeniami, to języki migowy zna na pewno. Osobiście wolałam część spraw załatwić już dziś i tym samym dać nauczkę mojemu bratu. Miałam zamiar kazać czekać na siebie bardzo długo. W końcu to Kenta przywiózł mnie tutaj i stał zapewne pod ośrodkiem, czekając i pilnując swojej nierozważnej siostry. Jak jest taki podły, to niech ma za karę!

            Tsunade na badania zgodziła się natychmiast. Przeszłyśmy razem do specjalnej sali laboratoryjnej. Najgorszym elementem tego wszystkiego zdecydowanie było znieczulenie. Przez kilka sekund bolała mnie szyja, po czym przestałam ją w ogóle czuć. Potem poszło już z górki. Ja siedziałam grzecznie na specjalnym fotelu, a doktor Tsunade oglądała moją krtań i wszystkie inne wewnątrz gardłowe elementy. Gdy było już po wszystkim, wróciłyśmy do jej gabinetu, a asystentka do kilku minut miała donieść wyniki jakichś śmiesznych wymazów. Ta niepewność mnie dobijała.

*

            -Sakura. Po dokładnym zbadaniu cię i po przejrzeniu wszystkich tych dokumentów, które od was dostałam, wiem już na pewno, że twój zanik głosu został spowodowany zewnętrznym urazem krtani, powstałym w wyniku wypadku samochodowego, czego nie trudno się domyślić. Zazwyczaj tej przypadłości towarzyszy jedynie dysfonia, czyli osłabienie głosu, jednak w twoim przypadku uszkodzenie jest na tyle poważne, że spowodowało całkowity zanik głosu - chciałam zapytać, co dalej zamierza ze mną zrobić i już sięgałam po kartkę, gdy Tsunade zaczęła mi wszystko tłumaczyć - Aby wszystko poskładać będę zmuszona wykonać niezbyt skomplikowaną operację, na którą będę potrzebować zgody zarówno twojej, jak i twoich rodziców. Nie obiecuję, że od razu po operacji odzyskasz głos, ponieważ to nie zdarza się w zbyt wielu przypadkach. Zazwyczaj po zabiegu trzeba dodatkowo przejść rehabilitację, którą także musimy wziąć pod uwagę - kiwnęłam głową, dając kobiecie znać, że wszystko rozumiem - Dziś już nic nie zdziałamy. Umówmy się więc na poniedziałek. Chciałabym, żebyś przyszła z rodzicami i wtedy wszystko dokładnie ustalimy - po tych słowach obie wstałyśmy, wymieniłyśmy uściski dłoni, a następnie opuściłam gabinet. Wręcz rozpierała mnie radość. Wreszcie miałam odzyskać głos. Już niedługo znów miałam mówić!

            Już byłam przy drzwiach wyjściowych, gdy do głowy wpadł mi pewien pomysł. Wyjęłam z torebki notes, wyrwałam z niego jedną czystą kartkę i napisałam na niej krótkie zdanie, które miało być moją motywacją i postanowieniem. Poprzysięgłam sobie, że pierwszym, co powiem w towarzystwie kogoś innego, niż lekarz, będzie "kocham cię" skierowane do pewnego przystojnego bruneta, który ostatnio non stop siedział w mojej głowie i najprawdopodobniej nie zamierzał zbyt prędko się z niej wynieść.

~*~

Wybaczcie, że tak długo nic nie było, ale sesja to sesja i każdy student, który obijał się przez calutki semestr (ładnie to ujmując) ma przewalone xD Ale wreszcie jestem po wszystkim i w efekcie rozdział jest już skończony. Pierwsze trzy strony, przyznam szczerze pisało mi się koszmarnie. A potem było już z górki. Wstawiłam opisy z punktu widzenia innych bohaterów. Czy taki sposób pisania Wam odpowiada? Jeśli macie jeszcze jakieś sugestie, to czekam na nie z niecierpliwością. 

Za tydzień wyjeżdżam na wakacje. Do tego czasu będę skrobać na laptopie, a potem (w trakcie wyjazdu) myślę, że nie będę rozstawać się z zeszytem i tam będzie powstawać ciąg dalszy. Muszę także obmyślić jakiś konkretny plan tego opowiadania, bo póki co jest to jedna wielka improwizacja. Myślę, że jak już wszystko wymyślę, to i rozdziały zwiększą swoją objętość. 

Obecnie skupiam się także na trzech partówkach, które chciałabym skończyć i opublikować na moim drugim blogu, jeszcze przed październikiem. Jedna będzie na pewno. Druga ma na razie wstęp i póki co nic więcej. A trzecia to największe wyzwanie w mojej amatorskiej pisarskiej karierze. Także życzcie mi powodzenia, bo plany są, ale czasu i weny jakoś brakuje xD

Trzymajcie się cieplutko, miło spędzajcie wakacje i co by do następnej! ;*

P.S. Jeśli ktoś chciałby być powiadamiany o kolejnych rozdziałach to zostawcie swoje namiary w komentarzach pod notką.