Rozdział VIII

           

            Po moim pokoju rozniósł się dźwięk denerwującego budzika, który o tej porze w ogóle nie powinien się odzywać. A jednak. Usiadłam przerażona na łóżku, a wzdłuż mojego kręgosłupa przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Całe moje ciało się zatelepało. Rozejrzałam się dookoła i z ulgą stwierdziłam, że na zewnątrz jest jasno, a w pokoju jestem sama. Tego, co mi się śniło, nie da się opisać! W duchu dziękowałam, że budzik zadzwonił, akurat w tym momencie. Gdyby ten sen potrwał jeszcze chwilę dłużej, to cholera wie, czy nie zaczęłabym się nawet zastanawiać nad moją orientacją seksualną. Nie wspominając już nawet o tym, że nie potrafiłabym spojrzeć żadnej dziewczynie w oczy, a już z pewnością, za wszelką cenę, unikałabym Hinaty.

            Bo co by sobie pomyślała jakakolwiek heteroseksualna kobieta, gdyby przyśniło jej się, że jej prawie partner chce ją namówić do uprawiania seksu, ona ma ochotę kochać się z jego bratem, a koniec końców i tak ląduje w łóżku ze swoją koleżanką, na której siedzi okrakiem i ją całuje?

            Na samo wspomnienie, po moim ciele ponownie rozszedł się nieprzyjemny dreszcz. Znów zadygotałam. Zdecydowanie poprzewracało mi się w głowie. Zamiast leczyć gardło, powinnam zająć się najpierw głową! Tak. To by było najlepsze wyjście.

            Myślałam, że może uda mi się jeszcze zasnąć, ale wszelkie próby kończyły się fiaskiem. Zajęcia miałam późnym popołudniem, a była dopiero siódma rano. Przewracałam się z prawej na lewą, z lewej na prawą. Próbowałam zasnąć na prawym boku, na plecach, na brzuchu. Żadna pozycja, z kołdrą, czy bez nie pomagała. W końcu maksymalnie zirytowana i ewidentnie wyczerpana wszystkimi niepowodzeniami tego feralnego poranka, wstałam z łóżka i skierowałam się do łazienki. Jeszcze zanim tam dotarłam, trzy razy moim ciałem zatrząsł upierdliwy, potężny i bynajmniej nieprzyjemny dreszcz, który był wynikiem pojawiających się wciąż w mojej głowie obrazów tego okropnego snu. Z każdym kolejnym krokiem, moja irytacja rosła w siłę i nie zapowiadało się na to, żeby ten dzień minął mi równie przyjemnie, jak poprzednie.

***

            Nigdy nie byłem rannym ptaszkiem, a jednak dziś coś sprawiło, ze obudziłem się o świcie. Tym czymś, a raczej kimś był mój brat, który od wschodu słońca, tłukł się w kuchni, śpiewając jakieś swoje piosenki. Początkowo miałem ochotę go zamordować. Dziś był pierwszy, od wakacji dzień, kiedy mogłem się wyspać, bo poranne lekcje zostały odwołane i zajęcia zaczynałem całe dwie godziny później. I zapewne, gdyby nie jeden znaczący czynnik, już dawno wieszałbym psy na moim bracie. A jednak nadal stałem w moim pokoju, przy oknie i przyglądałem się poczynaniom dziewczyny, która swoim pojawieniem się po drugiej stronie płotu, zaczęła znacząco wpływać, całkowicie nieświadomie, na niektóre aspekty mojego dotychczasowego życia. Wiele rzeczy zacząłem postrzegać inaczej. A najważniejszą były moje relacje z Karin. Sam już się pogubiłem w tym wszystkim. Jeszcze jakiś czas temu byłem pewny, że ją kocham. A teraz nie oddałbym za nią złamanego grosza. Najwidoczniej przejrzałem na oczy. Czy to za sprawą niemal nieznanej mi dziewczyny, czy dzięki rozmowom z Itachim? Nie wiedziałem. Byłem jednak pewny, że już niedługo wszystko się ułoży i wróci do normalności. Musiałem tylko trochę poczekać.

            Patrzyłem, jak po dosyć drastycznej, na pierwszy rzut oka pobudce, ciałem Sakury wstrząsa dreszcz. Obserwowałem, jak wierciła się, najprawdopodobniej próbując ponownie zasnąć. Nie szło jej to najlepiej. Zastanawiałem się, jak długo wytrzyma, zanim wstanie na dobre. Po kilku długich minutach, w końcu, zgodnie z moimi przewidywaniami, wstała z łóżka, przecierając dłońmi twarz i ruszyła do innego pomieszczenia. Non stop cała dygotała. Byłem niesamowicie ciekaw, co poruszyło ją aż tak bardzo, że nie potrafiła się z tego otrząsnąć. Gdy zniknęła mi z zasięgu wzroku, popędziłem do biurka, z którego zabrałem mazak, gumkę oraz blok rysunkowy, w którym powoli zaczęły się kończyć kartki. Tak przygotowany zasiadłem na szerokim parapecie i czekałem na jej powrót. Odkąd ostatni raz pisaliśmy, minęły dwa dni. To wtedy obraziła się na mnie i od tamtej pory skrupulatnie mnie ignorowała. A mi okropnie to przeszkadzało. Musiałem za wszelka cenę naprawić nasze stosunki.

            Widząc, jak obiekt moich rozmyślań, wychodzi z łazienki w krótkich spodenkach i czarnym biustonoszu, mimowolnie przełknąłem zalegającą ślinę. Nie byłem pewny, czy to odpowiedni moment, aby do niej pisać, jednak w końcu się przemogłem i zacząłem skrobać na kartce, pierwszą wiadomość. Otworzyłem okno, rzuciłem odgryzionym kawałeczkiem gumki w jej okno i szybko odwróciłem w jej stronę moją wiadomość i pomachałem jej.

            -'Część Sakura!' - na jako taką odpowiedz się nie doczekałem. Zamiast tego, skierowała w moja stronę środkowy palec. Znowu. Gdybym nie był sobą, pewnie od razu bym się poddał, ale duma i ośli upór mi na to nie pozwalały. Niezrażony, zacząłem pisać kolejną wiadomość. W stronę jej okna znów poleciał kawałek gumki do gumowania. A potem kolejny, gdy za pierwszym razem postanowiła mnie olać. Gdy zerknąłem na nią, znad kartki, miała już ubraną ciemną bluzkę na ramiączkach.

            -'Nadal jesteś zła?' - to było akurat widoczne gołym okiem, ale zawsze warto było się upewnić. Tym razem byłem już przygotowany na oglądanie jej środkowego palca. I znów, jakże bardzo się pomyliłem. Obserwowałem, jak zrezygnowana, wypuszcza powietrze z ust, a następnie w asyście mazaka i pliku kartek, siada na parapecie i zaczyna pisać coś na kartce.

            -'Tak. Zachowałeś się dziecinnie. Rodzice nie uczyli Cię, że nie ocenia się ludzi ogólnikowo?' - najwidoczniej rzeczywiście nie znosiła takiego podejścia. Ja też za takim czymś nie przepadałem, ale wtedy chyba rzeczywiście za bardzo się zagalopowałem. Popełniłem błąd, którego sam przez całe życie starałem się unikać.

            -'Wiesz... Ciężko czegokolwiek nauczyć się od rodziców, kiedy non stop nie ma ich w domu. A Itachi nie daje mi zbyt dobrego przykładu.' - zaśmiałem się sam do siebie. Szybko jednak spoważniałem, widząc, jak Sakura marszczy czoło.

            -'Wasi rodzice nie mieszkają z Wami?' - zaśmiałem się z tego pytania. Mi wydawało się niebywale głupie, ale nie mogłem jej tak odpowiedzieć. Nie teraz, kiedy nasze stosunki wracała na początkowy, właściwy tor.

            -'Mieszkają. Maksymalnie do czterech dni, raz na pół roku. Mają drugi dom w Nowym Jorku i tam prowadzą rodzinną firmę' - odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Nie raz zastanawiałem się, czy brakuje mi obecności rodziców, jednak zawsze odpowiedź była taka sama: NIE. Od małego byłem wychowywany tak, a nie inaczej i nigdy mi to nie przeszkadzało. Miałem kilka opiekunek i przede wszystkim Itachiego, który zawsze był przy mnie i zawsze mi pomagał, gdy coś szło źle. A rodzice dbali o nas na odległość. To dzięki nim miałem to, co miałem i byłem im za to wdzięczny.

            -'Twoi rodzice mają firmę? Czym się zajmują?'

            -'Produkcją obuwia damskiego i męskiego. Sportowego, eleganckiego, na co dzień. Każdego rodzaju w zasadzie.' - niespodziewanie Sakura zerwała się z miejsca i popędziła do innego pomieszczenia, z którego po chwila wyszła, niosąc beżowe szpilki. Po czarnej podeszwie poznałem, że to wyrób firmy Uchiha. Louboutin miał monopol na podeszwę czerwoną, a my na czarną. Dodatkowo od spodu i na wkładce wewnątrz buta znajdowało się logo firmy w postaci czerwono-białego wachlarza. Był to pomysł mojej mamy, który według niej miał symbolizować lekkość, wygodę i delikatność.

            -'Te dostałam od mamy w zeszłym roku na urodziny. Przywiozła mi je po podróży do Nowego Jorku. Nawet nie przyszło mi na myśl, powiązanie Waszego nazwiska z tą marką. Mam jeszcze trampki, które kiedyś przywiózł mi tata, ale do tamtych musiałam się już dołożyć. Te ceny to koszmar. Marzą mi się jeszcze czarne szpilki, ale zanim na nie nazbieram, to miną wieki' - wykrzywiła usta w śmiesznym grymasie. Powoli wsuwała stopy w beżowe szpilki, a gdy wstała w nich i okręciła się wokół własnej osi, zachłysnąłem się powietrzem. Jeśli do niedawna sądziłem, że Sakura ma niesamowicie długie i zgrabne nogi, to teraz byłem skłonny przysiąc, że wspanialszych nóg nigdy nie widziałem. Wpatrywałem się w nią urzeczony, gdy usiadła ponownie na parapecie, zdjęła buty i zaczęła pisać coś na kartce, którą po chwili znów mi pokazała - 'To najwygodniejsze buty, jakie kiedykolwiek miałam:)' - posłała w moim kierunku słodki uśmiech, który był dla mnie swoistym znakiem, że wszystko jest już w porządku między nami. Z radości, wyszczerzyłem się w jej kierunku. Na chwilę zamknąłem oczy, a gdy ponownie je otworzyłem, zobaczyłem, że Sakura z szerokim uśmiechem macha dłonią w moją stronę. Jej policzki pokrył delikatny rumieniec. Już zamierzałem jej odmachać, gdy poczułem za sobą czyjąś obecność. Zaskoczony zerknąłem za siebie i zauważyłem Itachiego, który z zaangażowaniem machał dłonią w stronę dziewczyny i prezentował swój idealnie prosty zgryz.

            -Czego? - warknąłem przez zęby. Widząc ich entuzjastyczne powitanie na odległość, coś we mnie pękło. Zły wstałem z zajmowanego miejsca i stanąłem na przeciwko mojego brata, zasłaniając mu widok na Sakurę. Byłem od niego o kilka centymetrów wyższy. Itachi zawsze był drobniejszy niż ja. On swoją budowę odziedziczył po matce, a ja po ojcu. A mimo to, to do niego dziewczyny lgnęły, jak pszczoły do miodu. I najwidoczniej Sakura też połknęła haczyk i zainteresowała się tym babiarzem. Bynajmniej wcale mi się to nie podobało.

            -Chciałbym ci przypomnieć, że za pół godziny zaczynasz lekcje. Nie spóźnij się - denerwował mnie. Mówił do mnie, ale wychylał się zza mnie i spoglądał na Sakurę, uśmiechając się od ucha do ucha. Cholerny Itachi!

            -Wiem. Możesz już iść - całkiem zapomniałem, że niebawem powinienem pojawić się w szkole. Poświęciłem całą swoją uwagę Sakurze i przestałem zwracać uwagę na otaczający mnie świat. Nawet nie zauważyłem, kiedy Itachi pojawił się w moim pokoju. Teraz pragnąłem, żeby jak najszybciej zniknął za drzwiami, a jednak on wciąż uparcie stał przede mną i wpatrywał się to we mnie, to w Sakurę. W końcu, zlitował się, wzruszył ramionami, pomachał naszej sąsiadce i wyszedł. Wreszcie mogłem wrócić do przerwanej konwersacji. Czym prędzej usiadłem na parapecie i spojrzałem na wciąż zarumienioną dziewczynę. Irytowało mnie to, że Itachi jakimś cudem już zdążył namotać w jej głowie. Napisałem więc wiadomość, która mogłaby jeszcze bardziej zbliżyć nas do siebie.

            -'Moglibyśmy się spotkać wieczorem przed Twoim domem i porozmawiać bezpośrednio? Chciałbym lepiej Cię poznać! :)' - Itachi zapewne nie zrobił nic, a jednak ją podbił. Ja musiałem jak zawsze bardziej się wysilić.

            -'Nie. Wybacz. Muszę iść' - nie takiej odpowiedzi się spodziewałem. A potem zasłoniła okno żaluzjami i tyle ją widziałem.

***

            Jesteś głupia Haruno! Krzyczałam na siebie w myślach. Odpisałam mu tak szybko, niemal instynktownie. Byłam wewnętrznie rozdarta. Jakaś część mnie wręcz marzyła o spotkaniu z nim. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu ciągnęło mnie do niego. Nie potrafiłam długo się na niego złościć. Mogłabym pisać z nim godzinami. A jednak z drugiej strony nie chciałam, żeby poznał mój mały sekret, o którym i tak wiedzieli już niemal wszyscy w okolicy. Do tego wszystkiego dochodził fakt, że niemal go nie znałam, a jednak wydawał mi się niezwykle bliską osobą. Czułam, że mogłabym powiedzieć mu wszystko, a jednak nie potrafiłam się przemóc i wyjawić mu tego, że nie mogę mówić. Przynajmniej do czasu.

            Miałam nadzieję, że z powodu mojej odmowy nie obrazi się na mnie. Zrezygnowana podeszłam do laptopa i włączyłam go. Czekając, aż komunikator się załaduje i błagając w myślach, aby Ino była dostępna, szukałam w szufladzie szafki nocnej mazaka i bloku rysunkowego. Moje nadzieje w jednej chwili wyparowały, widząc czerwoną chmurkę przy imieniu przyjaciółki. A chciałam jej tak wiele powiedzieć. O Itachim, o Sasuke, o Hinacie. Nawet o moim fantastycznym nauczycielu. I przede wszystkim musiałam poinformować ją o zbliżającym się terminie zabiegu. Jeszcze dokładny termin nie był ustalony, ale byłam pewna, że długo nie będę musiała na niego czekać. W ciągu tych kilku dni wydarzyło się tak wiele, że nie mogłam dłużej dusić tego w sobie. Otworzyłam okno rozmowy i mimo wszystko zaczęłam pisać wszystko, co przyszło mi na myśl. Byłam pewna, że Ino odczyta to, gdy tylko wróci do domu. Wierzyłam w nią!

***

            Od razu po powrocie do domu pognałem do kuchni, gdzie spodziewałem się zastać mojego brata. Nie pomyliłem się. Itachi siedział na kuchennym stołku i sączył z butelki piwo. Przed nim leżał telefon komórkowy. Zszedłem go od tyłu i przez jego ramię zerknąłem na wyświetlacz. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to imię naszej sąsiadki. Po chwili wyświetlacz zgasł i pojawiło się czarne tło.

            -Nieładnie tak podglądać - skarcił mnie, odwracając się w moją stronę. Przekląłem siarczyście w myślach, ale nie zamierzałem zrezygnować z mojego planu.

            -Co cię z nią łączy? -  wypaliłem, bez owijania w bawełnę. Zawróciła mi w głowie i nagle się okazuje, że coś jest na rzeczy między nią, a moim bratem. Przecież z powodu zobaczenia tego babiarza przez okno, nie rumieniłaby się aż tak intensywnie.

            -Mówisz o Sakurze? Kolegujemy się tylko - nie uwierzyłem mu. I najwidoczniej on sobie też nie do końca wierzył, bo po chwili zaśmiał się i pokręcił głową - Poznałem ją dwa dni temu na naszym boisku. Szukała biblioteki, zgubiła się, miałem ją zawieźć, zgubiliśmy się i trochę pogadaliśmy i potem jakoś wróciliśmy do domu. To tle.

            -Podoba ci się, prawda? - warknąłem. Powoli zaczynały boleć mnie dłonie, od początku rozmowy zaciśnięte w pięści - Jeśli ją zranisz, to pożałujesz!

            -Byłbyś skłonny zerwać dla niej z Karin? -  to pytanie trochę zbiło mnie zz tropu, a mimo to bez zastanowienia przytaknąłem. Z Karin zamierzałem skończyć przy pierwszej lepszej okazji, tylko jak na złość nie pojawiała się od tygodnia w szkole - Sakura mnie nie interesuje. Może faktycznie. Spodobała mi się. Ale jeśli tobie na niej zależy, to ingerować nie będę. Jest wiele dziewczyn takich, jak ona.

            -Mylisz się! Sakura jest jedyna w swoim rodzaju - Itachi zmarszczył brwi i przez moment przypatrywał mi się w zamyśleniu, a potem jego usta wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu.

            -Masz rację. Inne potrafią mówić - zaśmiał się i poklepał mnie po ramieniu, wstając z zajmowanego krzesła. Nie wierzyłem własnym uszom.

            -Co? - z moich ust wydostało się standardowe w takich chwilach pytanie. Miałem nadzieję, że się przesłyszałem, a jednak nadzieja okazała się matką głupich i tym razem.

            -Sakura od wypadku jest niema - i tyle widziałem mojego brata. Zostawił mnie samego na środku kuchni z totalnym bałaganem w głowie.

~*~

Wybaczcie, wybaczcie, wybaczcie za to opóźnienie! Nie sądziłam, że tak ciężko będzie mi się zabrać za pisanie w trakcie wyjazdu, a także po nim. Miałam takie plany, a nie zrobiłam kompletnie nic! A wszystko za sprawą książek. Wzięłam z regału kilka tak fantastycznych książek, które tak mnie wciągnęły, że zapomniałam o Bożym świecie :) [Tak na marginesie, swoją drogą polecam wszystkie książki Christophera Moora oraz "Cyrk nocy" Erin Morgenstern" :P]

Kolejny rozdział ukaże się może za dwa, a może za trzy tygodnie. Nie chce nic obiecywać, bo nie wiem, jak mi to wyjdzie. Póki co muszę skupić się na partówce, bo od prawie roku na TAMTYM BLOGU nic nie opublikowałam i bardzo źle się z tym czuję. Dlatego postanowiłam solidnie zabrać się do roboty i skończyć chociaż jedną partówkę. Także za wszystkie opóźnienia z góry przepraszam i proszę bardzo o wyrozumiałość.

Całuję, pozdrawiam i do następnej! :*